ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ
Μια φορά κι ένα καιρό ,όπως και στα παραμύθια ήταν ένας κακός Δράκος που από μικρός ονειρευόταν ον εαυτό του βασιλιά ,άρχοντα μεγάλο και τρανό να είναι ξακουστός σε όλο τον κόσμο....
Ξεκινήσε λοιπόν σιγά σιγά να ψάχνει ένα μέρος όπου θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τα σχέδια του.Δεν 'άργησε και πολύ να το βρει....
Αυτό που έπρεπε να κάνει πρώτα ήταν να προσποιηθεί ότι είναι καλός ,ταπεινός και άξιος ...
Στολίστηκε με τις ψευτόχρυσες βασιλικές στολές του , φόρεσε ένα πλατύ ψεύτικο χαμόγελο έβαλε την κορώνα του και ξεκίνησε για το μέρος όπου θα έφτιαχνε το βασίλειο του..
Το πρώτο που έκανε πηγαίνοντας βρήκε τους αυλικούς του μικρά ανθρωπάκια που κρυβόταν πίσω από τον μανδύα του Δράκου-Βασιλιά...έτοιμα να ακούσουν στις διαταγές του και να του φτιάξουν το πιο πλουμιστό και ξακουστό παλάτι... κάτι που δεν ήταν και τόσο εύκολο να γίνει γιατί έλλειπε η αγάπη και η σοφία από όλους...
Τότε λοιπόν ο Δράκος σκέφτηκε τον Φιλάρετο ένα νέο με Αρετή και Τόλμη με αγάπη για όλο τον κόσμο.
Με πονηριά τον πλησίασε και τον έπεισε να μείνει κοντά του προσποιούμενος τον έντιμο σοφό Βασιλιά....
Ο Φιλάρετος καθημερινά φρόντιζε για την άριστη φήμη του Άρχοντα και με τρομερό ζήλο έφτιαξε όλους τους χώρους που θα στεγαζόταν ο Βασιλιάς και οι παρατρεχάμενοι του..
Μπροστά ο Φιλάρετος άνοιγε το δρόμο για να περάσει ο Βασιλιάς με πίστη και αγάπη στο πρόσωπο του και πίσω ο Δράκος με τα ψευτοανθρωπάκια του ακολουθούσαν και έσπερναν τη ζήλια και τον φθόνο για τον Φιλάρετο μιας και δεν μπορούσαν να τον φτάσουν ούτε σε Αξία ούτε σε δύναμη.
Δίχαζαν το κόσμο καθημερινά και όλα άρχισαν να μοιάζουν σαν ένα κακό όνειρο...
Περνούσαν τα χρόνια και το βασίλειο είχε σχεδόν τελειώσει έτοιμο να στεγάσει όλους τους φθονερούς ανθρωπάκους και η φήμη του βασιλιά ήταν ξακουστή σε όλο τον κόσμο όπως είχε φροντίσει ο Φιλάρετος.
Τώρα πια όμως δεν τον χρειαζόταν μιας και φοβόταν ότι θα του έπαιρνε τον θρόνο . Άρχισε σιγά σιγά να τον απομακρύνει στέλνοντας τον για δουλειές όπου έπρεπε να ταξιδέψει μακρυά.
Κάθε φορά που έφευγε ο Φιλάρετος ο αυλικοί έβγαιναν και τον συκοφαντούσαν λέγοντας ψέματα και σκορπώντας χολή...
Όπου και να πήγαινε βέβαια ήταν αγαπητός και όλοι ήθελαν να τον κρατήσουν κοντά τος....εκείνος όμως πάντα επέστρεφε πιστός στον Βασιλιά του.
Ο Δράκος όμως ζήλευε τόσο πολύ που η κακία και ο φθόνος τον έκαναν να παίρνει τη μορφή Λερναίας Ύδρας και να κατασπαράζει ότι είχε φτιαχτεί με τόσο κόπο και αγάπη.
Το παλάτι έτριζε από τα θεμέλια και σιγά σιγά έχανε την λάμψη του και άρχισε να γκρεμίζεται.
Οι αυλικοί άρχισαν να τρώγονται μεταξύ τους για ποιος είναι καλύτερος και τίποτα δεν έμοιαζε όπως πριν.
Οι άνθρωποι του τόπου είδαν τον Βασιλιά τους να μεταμορφώνεται
σε δράκο και τρόμαξαν..
Πάντα όμως σε κάθε πόλεμο όσες μάχες και να χαθούν ο Φιλάρετος σκοτώνει τον Δράκο γιατί το φως είναι ποιο δυνατό από το σκοτάδι γιατί ο ήλιος φωτίζει και ζεσταίνει γιατί η αγάπη μεγαλώνει και δυναμώνει γιατί η ζήλια σκοτώνει και ο φθόνος νοσεί....
,,,,'έτσι όπως γίνεται και στην πραγματικότητα.....
Μια φορά κι ένα καιρό ,όπως και στα παραμύθια ήταν ένας κακός Δράκος που από μικρός ονειρευόταν ον εαυτό του βασιλιά ,άρχοντα μεγάλο και τρανό να είναι ξακουστός σε όλο τον κόσμο....
Ξεκινήσε λοιπόν σιγά σιγά να ψάχνει ένα μέρος όπου θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τα σχέδια του.Δεν 'άργησε και πολύ να το βρει....
Αυτό που έπρεπε να κάνει πρώτα ήταν να προσποιηθεί ότι είναι καλός ,ταπεινός και άξιος ...
Στολίστηκε με τις ψευτόχρυσες βασιλικές στολές του , φόρεσε ένα πλατύ ψεύτικο χαμόγελο έβαλε την κορώνα του και ξεκίνησε για το μέρος όπου θα έφτιαχνε το βασίλειο του..
Το πρώτο που έκανε πηγαίνοντας βρήκε τους αυλικούς του μικρά ανθρωπάκια που κρυβόταν πίσω από τον μανδύα του Δράκου-Βασιλιά...έτοιμα να ακούσουν στις διαταγές του και να του φτιάξουν το πιο πλουμιστό και ξακουστό παλάτι... κάτι που δεν ήταν και τόσο εύκολο να γίνει γιατί έλλειπε η αγάπη και η σοφία από όλους...
Τότε λοιπόν ο Δράκος σκέφτηκε τον Φιλάρετο ένα νέο με Αρετή και Τόλμη με αγάπη για όλο τον κόσμο.
Με πονηριά τον πλησίασε και τον έπεισε να μείνει κοντά του προσποιούμενος τον έντιμο σοφό Βασιλιά....
Ο Φιλάρετος καθημερινά φρόντιζε για την άριστη φήμη του Άρχοντα και με τρομερό ζήλο έφτιαξε όλους τους χώρους που θα στεγαζόταν ο Βασιλιάς και οι παρατρεχάμενοι του..
Μπροστά ο Φιλάρετος άνοιγε το δρόμο για να περάσει ο Βασιλιάς με πίστη και αγάπη στο πρόσωπο του και πίσω ο Δράκος με τα ψευτοανθρωπάκια του ακολουθούσαν και έσπερναν τη ζήλια και τον φθόνο για τον Φιλάρετο μιας και δεν μπορούσαν να τον φτάσουν ούτε σε Αξία ούτε σε δύναμη.
Δίχαζαν το κόσμο καθημερινά και όλα άρχισαν να μοιάζουν σαν ένα κακό όνειρο...
Περνούσαν τα χρόνια και το βασίλειο είχε σχεδόν τελειώσει έτοιμο να στεγάσει όλους τους φθονερούς ανθρωπάκους και η φήμη του βασιλιά ήταν ξακουστή σε όλο τον κόσμο όπως είχε φροντίσει ο Φιλάρετος.
Τώρα πια όμως δεν τον χρειαζόταν μιας και φοβόταν ότι θα του έπαιρνε τον θρόνο . Άρχισε σιγά σιγά να τον απομακρύνει στέλνοντας τον για δουλειές όπου έπρεπε να ταξιδέψει μακρυά.
Κάθε φορά που έφευγε ο Φιλάρετος ο αυλικοί έβγαιναν και τον συκοφαντούσαν λέγοντας ψέματα και σκορπώντας χολή...
Όπου και να πήγαινε βέβαια ήταν αγαπητός και όλοι ήθελαν να τον κρατήσουν κοντά τος....εκείνος όμως πάντα επέστρεφε πιστός στον Βασιλιά του.
Ο Δράκος όμως ζήλευε τόσο πολύ που η κακία και ο φθόνος τον έκαναν να παίρνει τη μορφή Λερναίας Ύδρας και να κατασπαράζει ότι είχε φτιαχτεί με τόσο κόπο και αγάπη.
Το παλάτι έτριζε από τα θεμέλια και σιγά σιγά έχανε την λάμψη του και άρχισε να γκρεμίζεται.
Οι αυλικοί άρχισαν να τρώγονται μεταξύ τους για ποιος είναι καλύτερος και τίποτα δεν έμοιαζε όπως πριν.
Οι άνθρωποι του τόπου είδαν τον Βασιλιά τους να μεταμορφώνεται
σε δράκο και τρόμαξαν..
Πάντα όμως σε κάθε πόλεμο όσες μάχες και να χαθούν ο Φιλάρετος σκοτώνει τον Δράκο γιατί το φως είναι ποιο δυνατό από το σκοτάδι γιατί ο ήλιος φωτίζει και ζεσταίνει γιατί η αγάπη μεγαλώνει και δυναμώνει γιατί η ζήλια σκοτώνει και ο φθόνος νοσεί....
,,,,'έτσι όπως γίνεται και στην πραγματικότητα.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου