Πάνε χρόνια πολλά απο τότε που ήμουν μικρό παιδί αλλά η σκέψη μου γυρνά πολλές φορές στον μπάρμπα-Κωστή. Ένας γεράκος που ζούσε μόνος του με μοναδική συντροφία το σκύλο του. Τα δάχτυλα των χεριών του ήταν κιτρινιασμένα απο το κάπνισμα και τα λευκά μαλλιά και γένια του είχαν κι αυτά το ίδιο κίτρινο χρώμα, ρούχα βρώμικα και παπούτσια φθαρμένα που τα φορούσε πάντα χωρίς κάλτσες.Οι μοναδίκες κουβέντες που είχα ακούσει να λέει ήταν βρισίες για τα παιδία που τον κορόιδευαν πετώντας του πέτρες στην αυλή του και το σφύριγμα που έκανε στον σκύλο του. Το σπίτι του ήταν όλο μια κάμαρι από ότι έιχα δει από έξω, παρόλο που ήταν σκοτεινό, μπορορύσα να διακρίνω ένα τραπέζι και μια λάμπα έπανω.Πήγαινα συχνά και καθόμουν στα σκαλοπάτια του απέναντι σπιτιού γιατί μου άρεσαι να τον παρακολουθώ και να κοιτάζω τα μπλε μάτια του που είχαν μια ζεστή έκφραση αντίθετη από την όλη εικόνα του.Καθόταν πάντα πάνω σε μια πέτρα ο σκύλος δίπλα κουλουριασμένος κι εκείνος με ένα μαχαίρι να καθαρίζει φρούτα .Αυτή την εποχή καθάριζε τα κοτσάνια από τις αγκινάρες και τα έτρωγε βάζοντας αλάτι και λεμόνι.Κάθε χρόνο το μεγάλο Σάββατο η μάνα μου ετοίμαζε μια τσάντα με κάλιτσούνια ψωμί κόκκινα αυγά και μου έλεγε να του τα πάω .Τα ακουμπούσα πάνω στην πέτρα του και περίμενα μέχρι νά τα πάρει.Ένα χαμόγελο σαν ευχαριστία κι ένα κοίταγμα λόξο ήταν αρκέτα για μένα.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου